Χρονικό - Κεφάλαιο 1ο: Από την αρχή το είχα καταλάβει ότι κάτι δεν πήγαινε καλά.

Μετά από δεκαπέντε χρόνια πολιτικής απραξίας μου είχα δεχθεί ένα τηλεφώνημα από έναν πολύ παλιό γνωστό μου, τον Άρη.

Τον Άρη τον είχα γνωρίσει τέλη δεκαετίας 80, όταν φτιάχναμε την οργάνωση του Συνασπισμού στου Ζωγράφου. Μολονότι προερχόμασταν από διαφορετικές αφετηρίες, Ρηγάς αυτός, Κνίτης εγώ, μάλλον τον κέρδισα αμέσως μόλις ανακάτεψα στην ομιλία μου, στην ιδρυτική συνέλευση της οργάνωσης, κάποιους στίχους του Μαγιακόφσκι. Έτσι ήταν αυτά τα πράγματα εκείνες τις δύσκολες εποχές. Με Μαγιακόφσκι μπορεί να μην έριχνες γκόμενα, αλλά την εμπιστοσύνη ενός Ρηγά την κέρδιζες. Παρόλα αυτά, επειδή ο Άρης ήταν εντάξει και ειλικρινές παιδί, τα αισθήματα ανταποδόθηκαν κι από μέρους μου.

Για μένα που, όπως είπα, ήμουν στην ΚΝΕ ακόμα, αυτή η θητεία μου στο χτίσιμο του Συνασπισμού ήταν ένα μεγάλο σχολείο. Εκεί γνώρισα μια διαφορετική αριστερή αντίληψη, πολύ πιο ανοιχτόμυαλη, και πιο ανθρώπινη από αυτή που ήξερα έως τότε.

Κι αυτό όμως δεν κράτησε για πάντα. Αφού πλέον το ΚΚΕ είχε αποσυρθεί από το Συνασπισμό, μέσα σε ένα κλίμα χυδαίας πολεμικής, αφήνοντας τα πιο προοδευτικά στελέχη του πίσω, το κλίμα άρχισε να θυμίζει όλο και πιο πολύ το κόμμα το οποίο είχα απαρνηθεί. Κάτι οι σκληρές λενινιστικές καταβολές κάποιων στελεχών, κάτι η επανάκαμψη ατόμων όπως ο Κωστόπουλος κι ο Θεωνάς, με έκαναν να αναρωτιέμαι: «Μα, από αυτούς εγώ έφυγα τρέχοντας, τώρα θα τους ξαναϋποστώ εδώ;»   

Έτσι λοιπόν άρχισα να την κάνω με ελαφρά πηδηματάκια. Το οριστικό ήταν με τα γεγονότα της Γένοβας και τον επαναστατικό οίστρο που είχε τσιμπήσει τους πάντες εκεί. Τότε ήταν που συνειδητοποίησα ότι ο Συνασπισμός παίρνει έναν αριστερίστικο δρόμο, που δε με εκφράζει σε καμιά περίπτωση.

Πέρασαν πολλά χρόνια από τότε που δεν ασχολήθηκα με κομματικά. Για πάρα πολλά χρόνια, πάνω από δέκα, ασχολήθηκα με την οικογένειά μου, τα παιδιά μου, την επαγγελματική σταδιοδρομία μου, και, παράπλευρα, με τη μεγάλη μου αγάπη, τη μουσική.

Ώσπου ήρθε το τηλεφώνημα της εισαγωγής. Είχε προηγηθεί η αποχώρηση της ανανεωτικής πτέρυγας από το Συνασπισμό (επιτέλους!!!) και το νέο κόμμα ήταν στα σκαριά.

Για μένα ήταν τιμή που ο Άρης με θυμήθηκε και με θεωρούσε, χωρίς να σταματά να το δείχνει, σημαντικό ως προς τη συμβολή μου σε αυτό το νέο που ξεκινούσε.

Έτσι μπήκα ενθουσιασμένος κι εγώ , στην προσπάθεια για τη δημιουργία βάσης σε αυτό το νέο κόμμα, τη Δημοκρατική Αριστερά.

Στη προσυνεδριακή συνέλευση, αν και δέχθηκα πολλές παροτρύνσεις να βάλω υποψηφιότητα για σύνεδρος, προτίμησα να απόσχω από αυτή τη διαδικασία. Όντας πλήρως αποτοξινωμένος από κομματικές διαδικασίες, θεώρησα πιο φρόνιμο απλά σε αυτή τη φάση να παρακολουθώ τις εξελίξεις, χωρίς να μπλέκω προς το παρόν με τις υψηλού επιπέδου ζυμώσεις.  

Τη συνέλευση που πραγματοποιήθηκε για αυτό το σκοπό την είχα πάρει τόσο σοβαρά, ώστε ήμουν ο μόνος που πήγε με γραπτή ομιλία. Σε αυτή την ομιλία, από ότι αποδείχθηκε, ήμουν πέραν του προβλεπομένου ρηξικέλευθος. Ιδιαίτερα η έντονα καταδικαστική αναφορά μου στην απογοητευτική κατάσταση του πελατειακού και οπισθοδρομικού συνδικαλισμού στη χώρα μας, θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι προκάλεσε ένα είδος ελαφριάς αποστροφής στον εκπρόσωπο των «ανώτερων κλιμακίων».

Αλλά σε εκείνη τη φάση το γεγονός αυτό , παρότι με προβλημάτισε κάπως, δεν το άφησα να με απασχολήσει όσο θα έπρεπε. Είναι όπως όταν γνωρίζεις μια γυναίκα για πρώτη φορά, η οποία σου κάνει κλικ. Αυτόματα την εξιδανικεύεις, θάβοντας με μηχανική διαδικασία κάθε τι που θα έπρεπε να σε προϊδεάσει αρνητικά για το μέλλον της σχέσης.

Η δημιουργία ενός νέου αριστερού κόμματος, το οποίο δήλωνε απαλλαγμένο από όλα τα κακώς κείμενα, και τις οπισθοδρομικές νοοτροπίες που έφεραν όλα τα προϋπάρχοντα αριστερά κόμματα, μου δημιούργησε έναν τέτοιο ενθουσιασμό και μια ευφορία, η οποία αρκούσε να με κάνει να παραβλέψω κάθε τι που εν δυνάμει χαλούσε αυτήν την εικόνα.  

Είπαμε: Ήμουν περήφανος που συμμετείχα στη δημιουργία ενός τέτοιου κόμματος.

Συνεχίζεται…