Χρονικό – Κεφάλαιο 2ο: Το Τέλος της Εφηβείας

Συνέχεια από εδώ:

Αισθανόμουν όμορφα λοιπόν που είχα συμβάλει κι εγώ αυτό το λίγο που μπορούσα στη δημιουργία ενός νέου, εναλλακτικού, ρεαλιστικού και μεταρρυθμιστικού, κόμματος στην αριστερά.

Όπως έχω ήδη αναφέρει, λόγω του ήδη διαμορφωμένου, τόσα χρόνια εκτός κομμάτων, τρόπου ζωής μου δεν επιδίωξα την εκλογή σε δευτεροβάθμια κομματικά όργανα. Η γραμματεία της οργάνωσης του Ζωγράφου, με τίμησε εκλέγοντάς με γραμματέα, κι εγώ ανασύροντας από το βάθος της μνήμης μου τη νεανική κομματική μου οργανωτική εμπειρία, προσπάθησα, και νομίζω ότι ανταποκρίθηκα ικανοποιητικά σε αυτήν την ευθύνη.  

Εκ των υστέρων κρίνω ότι, μη επιδιώκοντας τη συμμετοχή μου σε ένα ανώτερο όργανο, μάλλον έπραξα σωστά, καθ’ όσον, όσες φορές παρακολούθησα κάποια συνεδρίαση στελεχών, το επίπεδο του διαλόγου και το τελικό παραγόμενο πολιτικό αποτέλεσμα μου άφηναν μια πικρή γεύση στο στόμα. Οι διαδικασίες με τον τρόπο που γίνονταν, σε πείσμα του διακηρυχθέντος περί «κόμματος των μελών» κλπ, χρησίμευαν περισσότερο ως ένα είδος πολιτικής ψυχανάλυσης, οι «ανώνυμοι ανανεωτικοί» , παρά στη δημοκρατική παραγωγή πολιτικού αντικειμένου.

Κάνοντας μάλιστα μια αναθεώρηση σε παρόντα χρόνο, και με βάση τα συμπεράσματα στα οποία τώρα έχω καταλήξει, μπορώ να διακινδυνεύσω, βυθιζόμενος στην υποκειμενικότητα, να πω,  οι τοποθετήσεις των μελών στις ομιλίες τους προσομοίαζαν περισσότερο σε ανούσιες πρόβες αυτοσχεδιασμού έναντι ήδη προειλημμένων αποφάσεων.

Καθ΄ όσον η οργάνωση του Ζωγράφου λοιπόν προσπαθούσε να βρει το στίγμα της, με αρκετή επιτυχία οφείλω να ομολογήσω, ήρθαν και τα δύσκολα στην πολιτική πορεία της χώρας, τα οποία μας βοήθησαν να εξέλθουμε της Δημαρίτικης εφηβείας.

Ο συνεχής προβληματισμός και διάλογος για το μέλλον της χώρας σε πρωτόγνωρες καταστάσεις, η ταχύρρυθμη κατάρρευση, το δημοψήφισμα που ποτέ δεν έγινε, το πιστόλι στο τραπέζι, η ακολουθία Παπανδρέου –Πικραμμένου, τα στοιχήματα « θα γίνουν - δε θα γίνουν εκλογές», το αέναο δίλημμα ναι ή όχι σε πτώχευση, ελεγχόμενη ή ολική, μας όξυναν τον προβληματισμό, φέρνοντας μας μέσα από έναν πλούσιο και ζωντανό διάλογο πιο κοντά.

Από την άλλη οι επίκαιρες αριστερά διαφορετικές θέσεις της ΔημΑρ, και οι καμπάνιες της, όπως για παράδειγμα με την κοινωνική αλληλεγγύη, ή την ανασύσταση του χώρου του δημοκρατικού σοσιαλισμού, συσπείρωναν καλύπτοντας το εμφατικό κενό που είχε δημιουργηθεί επί τόσα χρόνια πριν.

Όταν λοιπόν κάποτε έφτασε η ώρα των εκλογών, θέλω να πιστεύω ότι, το σύνολο των μελών της Δημοκρατικής Αριστεράς ήταν όσο πιο ώριμοι γινόταν για έναν καλό και επιτυχημένο προεκλογικό αγώνα, όπως και αποδείχθηκε.

Συνεχίζεται...