ΦΙΛ

ΦΙΛ

Παρασκευή 13 Νοεμβρίου 2015

Μετακομίζουμε

Αγαπητοί Φίλοι & Συνοδοιπόροι

Το παρόν blog ενταφιάζεται οριστικά σήμερα με την παράλληλη έναρξη του νέου blog υπό τον τίτλο "Αγωγή του Πολίτου".

Εγκαίνεια σήμερα με ένα κείμενο του Φάνη Ουγγρίνη για το Πολυτεχνείο, από τη Μεταρρύθμιση.

Σας περιμενουμε εκεί!

http://agwghtoupolitou.blogspot.gr/

Παρασκευή 27 Μαρτίου 2015

Π. Καμμένος. Έχουν αρχίσει και του μοιάζουν (του Ανδρέα Πετρουλάκη)

H συμμετοχή του κ. Καρατζαφέρη στην κυβέρνηση Παπαδήμου ήταν κάρφος στο μάτι των κομμάτων που τη στήριξαν. Ουδέποτε ξέπλυναν την ντροπή εκείνη, κυρίως το ΠΑΣΟΚ, αλλά και η ΔΗΜΑΡ αργότερα, που υποχρεώθηκε να συγκυβερνήσει με τον γνωστού φιλοχουντικού και τραμπούκικου παρελθόντος κ. Βορίδη. Όπως ήταν φυσικό όλοι οι αριστεροί αναλυτές, δημοσιογράφοι και πολιτικοί, επί μία τριετία άρχιζαν και τέλειωναν κάθε σκέψη τους με την αναφορά στο όνειδος αυτό. Και δικαίως. Το κόμμα του κ. Καρατζαφέρη ήταν ένα τυπικό ακροδεξιό εθνολαϊκίστικο κόμμα που οι θέσεις του για το μεταναστευτικό, τα εθνικά θέματα, τα θέματα της κοινωνίας και τον ρόλο της εκκλησίας, λογικά θα έκαναν κάθε αριστερό να ανατριχιάζει.

Ο κ. Καμένος και το δικό του κόμμα έχουν ακριβώς τα ίδια χαρακτηριστικά. Είναι βγαλμένος από την ίδια μήτρας της έξαλλης εθνολαϊκίστικης ακροδεξιάς με κάπως πιο εμπλουτισμένο ρεπερτόριο με αεροψεκασμούς, υδατάνθρακες και οπερετικές αλληλοδωροδοκίες σε μοντάζ Λαζόπουλου. Επιπλέον, ο ίδιος ο αρχηγός, παρά το φλογερό ταμπεραμέντο του δεν έχει δώσει επαρκείς εξηγήσεις για τις οff shore εταιρείες και το αδήλωτο κότερο που του καταλογίζουν. Θα περίμενε λοιπόν εύλογα κανείς, όλοι οι αριστεροί δημοσιολόγοι να υποδέχονταν με την ίδια φρίκη τη συμμετοχή του κόμματος των ΑΝΕΛ στην Κυβέρνηση, και μάλιστα της πρώτη φορά αριστεράς, όπως είχε συμβεί και με το ΛΑΟΣ. Αμ δε. Άκρα του τάφου σιωπή. Όσο ακούγαμε τρία χρόνια για τον διορισμό του κ. Βορίδη από τον Παπαδόπουλο, άλλο τόσο δεν ακούσαμε τώρα για τους λόγους και τα βιβλία που έγραφε ο Γεωργαλάς για τον κ. Καμμένο. Ούτε καν από εκείνους τους πιστούς στον Ανδρέα παλιούς Πασόκους, τώρα ΣΥΡΙΖΑ - λησμόνησαν ότι του είχε αφιερώσει το πρώτο του βιβλίο δείχνοντάς τον ως αρχηγό της 17 Νοέμβρη.

Ο κομματικός πατριωτισμός, δυσάρεστη έκπληξη κυρίως για τους ανεξάρτητους δημοσιογράφους, και η παράνοια του αντιμνημονιακού μετώπου, έχει μέχρι στιγμής βυθίσει σε βαθιά σιωπή τους πάλαι ποτέ αδέκαστους τιμητές της ακροδεξιάς. Και αυτό είναι το λιγότερο. Ενώ ο κ. Καρατζαφέρης αρκείτο στον ανώδυνο ρόλο του τηλεοπτικού κονφερασιέ της κυβέρνησης εκείνης, ο κ. Καμμένος σέρνει το χορό στην παραχάραξη της αριστερής φυσιογνωμίας της τωρινής. Ποτέ άλλοτε δεν θυμάμαι τόσο άμεσα να έχει επαληθευθεί η αθάνατη ρήση του Χατζηδάκι «όταν το πρόσωπο του τέρατος δεν σε τρομάζει έχεις αρχίσει να του μοιάζεις». Δυστυχώς, για όλους μας, έχουν αρχίσει να του μοιάζουν.

Το κόμμα που ήταν κατά των παρελάσεων και ξιφουλκούσε κατά του κ. Αβραμόπουλου που τις επανέφερε είναι έτοιμο να διοργανώσει ένα εθνικολαϊκό φουστανελοκίτς τερατούργημα χουντικών προδιαγραφών στο Σύνταγμα, ανήμερα της 25ης Μαρτίου. Η  Πολεμική Αρετή των Ελλήνων στο Καλλιμάρμαρο ξαναζεί και κανείς αριστερός πολιτικός ή δημοσιογράφος δεν άρθρωσε αντίρρηση.

Η πρώτη φορά αριστερή Πρόεδρος της Βουλής επισκέπτεται το Πεντάγωνο και επιθεωρεί με ύφος στρατάρχη άγημα παρέα με τον υπουργό -τι δουλειά έχει ένας Πρόεδρος της Βουλής εκεί πέρα; Ποια ακριβώς ήταν η σκοπιμότητα να ενημερωθεί για το αξιόμαχο των ενόπλων δυνάμεων επί τόπου η άσχετη με το αντικείμενο πολιτειακή παράγων, πλην του τηλεοπτικού μιλιταριστικού ταρατατζούμ; Εδώ δεν περιμέναμε αντιδράσεις, η κ. Κωνσταντοπούλου είναι ιερό δισκοπότηρο της αριστερής δημοσιογραφίας.

Η πρώτη φορά αριστερή Περιφερειάρχης Αττικής πετά με τον φουσκωμένο σαν διάνο ένστολο υπουργό, με άψογο  στρατιωτικό στιλ και η ίδια- τι δουλειά έχει ένας Περιφερειάρχης σε αυτό το σόου; Ουδείς αριστερός αναρωτήθηκε.

Ο πρώτη φορά αριστερός αναπληρωτής υπουργός Εθνικής Άμυνας ετοιμάζει, για πρώτη φορά μετά τη Χούντα, σχέδιο εθνικής διαπαιδαγώγησης των μαθητών από τον στρατό -αρκετά είχαν αφεθεί τα παιδιά μας ανυπεράσπιστα  στο ανθελληνικό μένος της κ. Ρεπούση. Μούγκα η αριστερή ευαισθησία.

Τα φλογερά εθνικιστικά και αντιευρωπαϊκά  παραληρήματα του κ. Καμμένου αντανακλούν και χρεώνονται σε όλη την Κυβέρνηση- αυτός δεν κάθεται στα αυγά του σαν τον κ. Καρατζαφέρη.

Άνοιξε βεντέτα με τον Πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, έδωσε τον τόνο στην κήρυξη του ψυχρού πολέμου εναντίον της Γερμανίας- μια χαρά στρώνουμε το έδαφος για να πάμε να ζητήσουμε λεφτά, τη στιγμή που εκείνος απτόητος απολαμβάνει τον ρόλο του παίζοντας πόλεμο στο Αιγαίο με Απάτσι και φρεγάτες. Μέχρι και η τέως προστατευόμενή του κ. Ραχήλ Μακρή αναρωτήθηκε αν κάνει τίποτα άλλο εκτός από το να ξοδεύει τα λεφτά μας σε οπερέτες. Δυστυχώς κάνει. Την κυβέρνηση σαν τα μούτρα του.

Πηγή: protagon.gr


Δευτέρα 15 Δεκεμβρίου 2014

Τέλος Εποχής

Κάπου εδώ ο «Αριστερός Χρονογράφος» μάλλον ολοκλήρωσε τον κύκλο της ζωής του. Ένα blog που δημιουργήθηκε το φθινόπωρο του 2012 και που αρχική αιτία για τη δημιουργία του ήταν η αντιμετώπιση της συνεχώς αυξανόμενης παράνοιας μέσα στη ΔΗΜΑΡ. Διότι, όπως αναφέρεται και στον υπότιτλο του blog, «Qui Tacet Consentire Videtur». Όποιος σιωπά θεωρείται ότι συμφωνεί. Και οι διαφωνίες έπρεπε να δημοσιοποιηθούν, ώστε να υπάρχει μια ηθική τάξη και μια εντιμότητα τουλάχιστον ανάμεσα σε μένα και στα άτομα τα οποία με γνώριζαν προσωπικά εντός της ΔΗΜΑΡ.

Από κει και πέρα η ΔΗΜΑΡ είχε την κατάληξη που είχε, ανώφελο να τα συζητάμε συνέχεια. Το blog παρέμεινε ζωντανό και κυρίως προσπάθησε να συνεισφέρει στο διάλογο για την ενωμένη «κεντροαριστερά», όπως θα δεχθούμε συμβατικά την ονομασία αυτού του πολιτικού γεωγραφικού προσδιορισμού, προσπαθώντας πάντα να κρατήσει μια ανεξαρτησία από οποιοδήποτε συγκεκριμένο πολιτικό χώρο.

Στην αρχή τάχθηκε με την «πρωτοβουλία των 58». Με το ναυάγιο αυτής της πρωτοβουλίας ο «Αριστερός Χρονογράφος» υποστήριξε πολιτικά την δημιουργία της «Ελιάς» και της «Δημοκρατικής Παράταξης». Ο βασικός λόγος που ακολούθησε αυτήν την πορεία είναι ότι διέκρινε σε αυτήν την πρωτοβουλία μιαν καθαρή ενωτική προσπάθεια για όλον τον ευρύτερο χώρο. Οι φορείς της Ελιάς αντικειμενικά ήταν οι μόνοι που κάναν και εξακολουθούν να κάνουν (όχι μόνοι πλέον)  λόγο για ευρύτερες συγκλίσεις. Ο «Αριστερός Χρονογράφος» έχοντας μελετήσει κουτσά στραβά κάποια πράγματα από την πρόσφατη πολιτική ιστορία της Ελλάδος, και έχοντας φτάσει στο συμπέρασμα ότι αν κάπου χωλαίνει η πολιτική στην πολύ νεώτερη ιστορία της Ελλάδας, αλλά και παλαιότερα, είναι οι ευρύτερες συγκλίσεις, θεώρησε ότι έπρεπε να γίνει μέρος αυτής της προσπάθειας. 

Δυστυχώς όμως οι εξελίξεις εντός του χώρου της ευρύτερης κεντροαριστεράς δεν άφησαν περιθώρια για την ανάπτυξη πολλών ανεξάρτητων φωνών. Ο «Αριστερός Χρονογράφος» θεωρεί ότι πνίγεται από συγκεκριμένες ιδιοπάθειες του χώρου.

Ο κατακερματισμός του χώρου θα μπορούσε να αποβεί λειτουργικός εάν στόχευε στην αποσαφήνιση των συγκεκριμένων πολιτικών & ιδεολογικών χαρακτηριστικών των σχηματισμών που τον απαρτίζουν σε μονοκυτταρικό επίπεδο, υπό την έννοια όμως ότι αυτή η αποσαφήνιση θα λειτουργούσε σαν ένα εργαλείο για τη λειτουργικότερη σύγκλισή τους σε ένα ενωτικό πολυκυτταρικό σχήμα με σαφείς κυβερνητικές προοπτικές, για την προοδευτική μεταρρυθμιστική διέξοδο από την κρίση.

Παρόλα αυτά όμως η συνεχής τριχοτόμηση του χώρου δίνει την εικόνα ομάδων που θέλουν απλά να διατηρήσουν αναλλοίωτα και αδιαπραγμάτευτα τα δικά τους χαρακτηριστικά, για την προσωπική τους αυτοεπιβεβαίωση και μόνο. Η όποια διαδικασία προς τα εμπρός είναι πολύ αργή, πάρα πολύ αργή, ανεπίτρεπτα αργή. Χαρακτηριστική πολλές φορές είναι η μονομέρεια των απόψεων που εκφράζονται από κάθε πολιτικό οργανισμό, και το πολωτικό και εκ των προτέρων απορριπτικό για τη διαφορετική άποψη ύφος τους. Η μετριοπάθεια είναι είδος εν ανεπαρκεία. Η έλλειψη μετριοπάθειας σκοτώνει τον «Αριστερό Χρονογράφο»

Οι νέες φωνές που μας προτείνονται είναι ήδη παλιές. Και αυτό υπό διττή έννοια. Στην ουσία πρόκειται ή για φωνές που υπάρχουν και ακούγονται εδώ και πολλά χρόνια και που έχουν συμβάλλει στη δημιουργία της τωρινής κατάστασης μέσα από τη δεκαετή και εικοσαετή συμμετοχή τους σε πολιτικά κόμματα της κυρίως της Αριστεράς, ή, ακόμα χειρότερο, για νεαρότερους σε ηλικία που, διαγωνιζόμενοι σε ασκήσεις παλαιοκομματικού ύφους και ορθόδοξης εσωκομματικής συμπεριφοράς τύπου «καμαρίλας», κάνουν τα σωστά πολιτικά κονέ και, συμμετέχοντας στις σωστές παρέες, καταλαμβάνουν για το θεαθήναι θέσεις στις κεντρικές επιτροπές των κομμάτων, ενώ ο πολιτικός τους λόγος αποτελεί μνημείο κενότητας και πλαγιαρισμού. Με αυτόν όμως τον τρόπο μόνο εξασφαλίζεται η προώθηση της φωνής τους μέσω των υπαρχόντων καναλιών επικοινωνίας.

Ο «Αριστερός Χρονογράφος» έχει κουραστεί από όλα αυτά και θα σιγήσει. Πιο πολύ όμως τον κουράζει η έλλειψη προοπτικής που αναδεικνύεται από όλα τα παραπάνω φαινόμενα. Η ανάταση που έφερε η δημιουργία της ΔΗΜΑΡ πριν από πέντε χρόνια νοιώθω πως έχει εξανεμιστεί πλήρως σήμερα, ενώ μόνο η καθημερινή ηλεκτρονική αποδελτίωση και μελέτη δεκάδων άρθρων, που εδώ και μήνες πλέον λένε τα ίδια και τα ίδια, έχει κλέψει χρόνο από αγαπημένες προσωπικές και επαγγελματικές ασχολίες, και οι οποίες πρέπει να αποκατασταθούν για να λειτουργήσει η ανθρώπινη ισορροπία.

Πολύ πιθανό αυτή η περίοδος αποτοξίνωσης να χρειαστεί να κρατήσει λίγο καιρό μόνο και το blog να επανέλθει. Όχι όμως ως «Αριστερός Χρονογράφος». Μια τραγική διαπίστωση που έκανα είναι ότι ο όρος «Αριστερά» στη δεκαετία του 2010 έχει εκφυλιστεί για τα καλά. Εγώ ήξερα από παλιά ότι ο όρος «Αριστερός» είναι όρος που εμπνέει αν μη τι άλλο σεβασμό. Το είχα ζήσει στο στρατό, θεωρώ ταπεινά ότι τον είχα τιμήσει αυτόν τον όρο με τη πρακτική μου, και ο αντίκτυπος του στις διαπροσωπικές και ημιθεσμικές σχέσεις ήταν παραπάνω από ορατός, ήταν απτός. Ο «Αριστερός» όμως σήμερα αναφέρεται σε παλιά και ξεπερασμένα πρότυπα. Η καπηλεία του όρου από τον ΣΥΡΙΖΑ και τα λοιπά ημιαναρχικά γκρουπούσκουλα του έχει δώσει το τελικό χτύπημα. Τον έχει καταστήσει αναχρονιστικό, παλαιολιθικό και οπισθοδρομικό.

Αν ποτέ επανέλθει το νέο blog, θα είναι αριστερό στην ψυχή, φιλελεύθερο στη σκέψη, συντηρητικό στην τσέπη.

Ένα βαθύ ευχαριστώ για όσους μπήκατε έστω και μια φορά στις σελίδες του «Αριστερού Χρονογράφου»

ΔΚ (Εμού του Ιδίου)

Πέμπτη 27 Νοεμβρίου 2014

Ένας Άγιος από το Κονγκό (του Κώστα Γιαννακίδη)

Από τα θεωρεία του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου βλέπω τον Denis Mukwege να παραλαμβάνει το βραβείο Ζαχάρωφ από τα χέρια του Μάρτιν Σουλτς και προσπαθώ να βρω τι είναι εκείνο που διαχωρίζει την τρέλα από τον ηρωισμό και την υπέρβαση από το παράλογο. Και όσο βλέπω, δίπλα μου, τους ανθρώπους από το Κονγκό να πανηγυρίζουν, τραγουδώντας κάτι δικό τους, καταλαβαίνω πώς αυτό που ψάχνω, πιθανότατα δεν είναι μέσα μου. Α, όχι, μπορεί να τώρα να σας συστήνω τον Mukwege ως παράδειγμα ηρωισμού, αυταπάρνησης και προσφοράς, αλλά δεν μπορώ να βάλω τον εαυτό μου στη θέση του. Ξέρω, θα μου πείτε ότι ο ηρωισμός είναι ένα λουλούδι που ανθίζει σε καμμένη γη. Γεννιούνται ήρωες σε ένα χώμα που είναι μαλακό σαν βούτυρο; Ναι, γεννιούνται, απλώς δεν είναι σαν τον Mukwege. Μάθετε λοιπόν και εσείς ποιος είναι ο γιατρός από το Κονγκό που τιμήθηκε από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο με το βραβείο Ζαχάροφ για την Ελευθερία της Σκέψης.
Ο Mukwege γεννήθηκε το 1955 στο Κονγκό (πρώην βελγική αποικία, μην τα ξεχνάμε αυτά), στο χειρότερο μέρος του κόσμου για τις γυναίκες. Σπούδασε ιατρική, πήρε την ειδικότητα του γυναικολόγου και δημιούργησε μία κλινική στο ανατολικό Κονγκό, που καταστράφηκε πλήρως όταν ξέσπασε ο εμφύλιος το 1996. Δεν έχω την απαίτηση να γνωρίζετε για τον εμφύλιο στο Κονγκό. Εγώ δεν είχα ιδέα. Κατάλαβα, όμως, τι συμβαίνει, όταν ο γιατρός μας έδειξε το κινητό του (παλιό, δεκαετίας) για να ζητήσει να σας μεταφέρουμε ότι άνθρωποι πεθαίνουν και υποφέρουν σε έναν εμφύλιο που ξέσπασε για τον έλεγχο των πρώτων υλών της χώρας. «Κάθε φορά που χρησιμοποιείτε το τηλέφωνό σας, να σκέφτεστε ότι κατασκευάζεται από υλικά για τα οποία πεθαίνουν άνθρωποι σε μία χώρα που είναι τόσο πλούσια σε πρώτες ύλες, αλλά τόσο φτωχή σε βιοτικό επίπεδο...». Αυτή η ιστορία είναι χαραγμένη στον χάρτη της Αφρικής. Όμως η ιστορία του γιατρού είναι μοναδική. Γιατί στο Κονγκό οι γυναίκες είναι τα μεγαλύτερα θύματα του πολέμου. Κάθε μέρα καταγράφονται 14 βιασμοί. Εννοείται ότι είναι πολλαπλάσιοι, μιλάμε για αυτούς που δηλώνονται. Πάντα έτσι δεν γινόταν; Οι στρατοί στον πόλεμο έχουν μια έφεση στο πλιάτσικο και στους βιασμούς. Στο Κονγκό είναι και μέθοδος πολέμου. Αν βιάσεις τις γυναίκες των αντιπάλων, διαλύεις τις οικογένειές τους. Οι γυναίκες θεωρούνται ανεπιθύμητες. Και αν γεννηθούν και παιδιά από τον βιασμό, καθίστανται απόβλητα της κοινωνίας. Εκεί ο βιασμός είναι κάτι σαν κουλτούρα. Το αδίκημα θεσπίστηκε σχετικά πρόσφατα, μετά από διεθνείς πιέσεις, αλλά εκεί θεωρείται αστείο να μένεις στη φυλακή για βιασμό. Τους καταδικάζουν και τους αφήνουν. Και έτσι ο Denis Mukwege έχει εδώ και χρόνια δουλειά να κάνει.
Όταν άνοιξε και πάλι το νοσοκομείο του, το 1999, προσέφερε ιατρική βοήθεια σε 40.000 γυναίκες που έπεσαν θύματα σεξουαλικής κακοποίησης. Απίστευτο νούμερο. «Ξέρεις τι είναι να σου φέρνουν κοριτσάκι έξι μηνών και να διαπιστώνεις ότι βιάστηκε; Ακόμα και οι πιο έμπειροι χειρούργοι σοκάρονται με αυτά που βλέπουν στην κλινική μου. Όμως εγώ βλέπω κάθε γυναίκα σαν τη δική μου γυναίκα. Σαν τη μάνα μου. Σαν τις κόρες μου. Μόνο τον τελευταίο μήνα στο ανατολικό Κονγκό 200 άνθρωποι σφαγιάστηκαν. Έγκυες γυναίκες ξεκοιλιάστηκαν για να τους βγάλουν τα έμβρυα, παιδιά ακρωτηριάστηκαν...».
Ο γιατρός ξεκίνησε καμπάνια για τα δικαιώματα των γυναικών. Και αυτό δεν άρεσε σε κανέναν. Ούτε στην κυβέρνηση του Κονγκό, ούτε στους αντάρτες που αντιμάχονται το καθεστώς. Το 2012 ο Mukwege και η οικογένειά του δέχθηκαν δολοφονική επίθεση. Επέζησαν και διέφυγαν στη Σουηδία και στο Βέλγιο. Ο Mukwege επέστρεψε το 2013, όταν γυναίκες από το Κονγκό, που ζουν με ένα δολάριο τη μέρα, συγκέντρωσαν τα χρήματα για το αεροπορικό του εισιτήριο. Εργάζεται και πάλι στην κλινική του, σχετικά «ασφαλής» καθώς είναι πλέον μία παγκοσμίως γνωστή προσωπικότητα. Ωστόσο κανένα μέσο του Κονγκό δεν έχει δημοσιεύσει συνέντευξή του...
Παρέλαβε το βραβείο του και μίλησε για την πατρίδα του, για μια χώρα που «δεν έχει πόλεμο πια, αλλά δεν έχει ούτε και ειρήνη». Ζήτησε από την Ευρώπη να πιέσει προκειμένου να εφαρμοστεί η ειρηνευτική συμφωνία που υπέγραψαν οι αντιμαχόμενες πλευρές το 2012. Και θύμισε ότι ο πόλεμος εκεί κάτω στην πραγματικότητα γίνεται λόγω οικονομικών συμφερόντων που θέλουν τον έλεγχο των πρώτων υλών. «Δεν μπορούμε να έχουμε οικονομική ανάπτυξη χωρίς να πεθαίνουν άνθρωποι;» αναρωτήθηκε. Κάτι τέτοιο είπε από το ίδιο βήμα και ο Πάπας την Τρίτη. Το είπε πιο παραστατικά και ο Άγιος την Τετάρτη.
Βραβείο Ζαχάρωφ
Το Βραβείο Ζαχάρωφ για την Ελευθερία της Σκέψης πήρε το όνομά του από τον Σοβιετικό επιστήμονα και αντιφρονούντα Αντρέι Ζαχάρωφ. Ξεκίνησε να απονέμεται από το ΕΚ τον Δεκέμβριο του 1988 σε  άτομα ή οργανώσεις που αφιερώνουν τη ζωή τους στην υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ελευθεριών.
πηγή: protagon.gr

Τρίτη 25 Νοεμβρίου 2014

Πόσο βοηθάει η ύπαρξη εθνικού νομίσματος την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας; (από imperatorlex.blogspot.gr)

Τα χρόνια της ελληνικής οικονομικής κρίσης, αναπτύχθηκε ένας διάλογος σχετικά με την αναγκαιότητα ή μη μιας οικειοθελούς αποχώρησης της Ελλάδας από την Ζώνη του Ευρώ (ΖτΕ), προκειμένου να αποκτήσει εθνικό νόμισμα που θα μπορούσε στην συνέχεια να υποτιμήσει και έτσι να καταστήσει την οικονομία της πιο ανταγωνιστική.

Οι υπέρμαχοι της λύσης του εθνικού νομίσματος παρουσιάζουν την εξής απλοϊκή θα λέγαμε οπτική: Ότι παλαιότερα κόστιζε σε ευρώ, τώρα θα κοστίζει φθηνότερα σε δραχμές. Έτσι τα εξαγωγικά προϊόντα και οι υπηρεσίες μας θα γίνουν φθηνότερα και άρα θα μπορούν να ανταγωνιστούν στις διεθνείς αγορές με πλεονέκτημα. Επιπλέον, όποτε προκύπτει ανάγκη θα μπορούμε να «τυπώνουμε» χρήμα για να πληρώνουμε μισθούς και συντάξεις.

Ας ξεκινήσουμε απαντώντας στο μονολεκτικά στο ερώτημα «να πάμε σε εθνικό νόμισμα, ναι ή όχι». Η απάντηση κατά την γνώμη μας είναι ένα κατηγορηματικό όχι, ειδικά στην παρούσα συγκυρία.

Γιατί όχι;



Ανατρέχοντας στις περιόδους της πρόσφατης ιστορίας μας, μπορούμε να διακρίνουμε τους λόγους που μας κάνουν να υποστηρίζουμε την συνέχιση της συμμετοχής μας στην ΖτΕ.
Ειδικότερα αν αναλύσουμε την περίοδο 1980-1990 όπου ασκήθηκε επιθετική νομισματική πολιτική υποτιμήσεων της δραχμής για να καταστεί, μεταξύ άλλων, ανταγωνιστικότερη η ελληνική οικονομία διαπιστώνουμε ορισμένα χρήσιμα συμπεράσματα.

Η ακόλουθη ανάλυση είναι απλοική, αφού δεν λαμβάνει υπόψη κάποιες ποιο εξειδικευμένες παραμέτρους, ωστόσο είναι απολύτως ενδεικτική.


Οι υποτιμήσεις της Δραχμής στην δεκαετία του 1980
To 1980 η ισοτιμία $ - δραχμής ήταν 1$ προς 42,6 δρχ

Το 1983 η δρχ υποτιμάται 15%, όπως επίσης και το 1985. Από 1980 ως και 1985 η δραχμή διολίσθαινε έναντι του δολαρίου για να καταλήξει το 1990 σε μια ισοτιμία 1 $ προς 158,3 δρχ.

Τι επίπτωση είχε στις εξαγωγές η πτώση του εθνικού νομίσματος; Όχι αυτή που θα περίμενε κανείς.

Το 1980 σε σταθερές τιμές $ οι εξαγωγές ανήλθαν σε 5,15 δισ $ και οι εισαγωγές σε 10,55 δισ $.
Το εμπορικό έλλειμμα βρίσκεται στα 5,4 δις $ ή 10% του ΑΕΠ.

Το 1990 μετά από συνεχείς υποτιμήσεις και διολισθήσεις που υποτίθεται θα ενίσχυαν τις εξαγωγές της χώρας, οι εξαγωγές είχαν αυξηθεί σε 8,1 δισ και οι εισαγωγές σε 19,8 δισ.
Το εμπορικό έλλειμμα εκτοξεύεται στα 11,7 δις ή 13% του ΑΕΠ.


Το 1983 και το 1985 οι εξαγωγές εμφάνισαν αυξήσεις οι οποίες όμως δεν ήταν διατηρήσιμες.

Επιπλέον, το εμπορικό έλλειμμα εκτοξεύεται στο 2ο μισό της δεκαετίας


Συμπεράσματα
Από τα παραπάνω συμπεράνουμε ότι

  1. Η επιθετική νομισματική πολιτική για αποκατάσταση της ανταγωνιστικότητας των εξαγωγών απέτυχε παταγωδώς. Φθηνά προϊόντα δεν σημαίνει απαραίτητα περισσότερο όγκο. Αντιθέτως πάγιο ζητούμενο είναι η ποιότητα των προϊόντων. Ασφαλώς οι τιμές παίζουν ρόλο, ωστόσο δεν είναι καθοριστικός.
  2. Οι υποτιμήσεις του 1983 και 1985 έχουν ένα προσωρινό θετικό αντίκτυπο στις εξαγωγές και στο εμπορικό ισοζύγιο. Αυξάνονται την επόμενη χρονιά της υποτίμησης για να επιβραδυνθούν αμέσως μετά. Το ίδιο ισχύει και για την υποτίμηση του 1998

Όπως έχει αναφερθεί και παλαιότερα το βασικό πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας είναι ότι δεν παράγει διεθνώς εμπορεύσιμα προϊόντα. Εάν και εφόσον είχε σημαντική παραγωγή τέτοιων προϊόντων, η συνετή χρήση εργαλείων νομισματικής πολιτικής θα είχε ένα νόημα.

Στην σημερινή εποχή, εθνικό νόμισμα δεν θα αποτελούσε λύση. Όχι τόσο για τις οδυνηρές  συνέπειες μιας επιστροφής σε δραχμή, όσο για το γεγονός ότι αποδεδειγμένα για οικονομίες όπως η δική μας δεν αποτελεί μακροπρόθεσμη λύση.

IL


πηγή: imperatorlex.blogspot.gr

Σάββατο 22 Νοεμβρίου 2014

Του βουνού και του κάμπου (του Γρηγόρη Φαρμάκη)


Στην Ελλάδα έχουμε μπερδέψει τον όρο συντηρητικός με τον όρο αντιδραστικός. Όχι τόσο αυτοί που τον απαξιώνουν ανάγοντας την προοδευτικότητα σε αυταπόδεικτη αξία. Όσο αυτοί που τον επικαλούνται μασκαρεύοντας την φοβική αντιδραστικότητά τους με έναν πιο εύπεπτο όρο. Απαξιώνοντάς τον με την σειρά τους πολύ περισσότερο. Γιατί συντηρητικός δεν είναι αυτός που αντιδρά εμμονικά σε οποιαδήποτε αλλαγή. Ούτε αυτός που δεν μπορεί να αυτοπροσδιοριστεί πολιτικά παρά μόνο μέσω της αντίδρασης. Συντηρητικός είναι αυτός που δεν θέλει να αλλάζει την κοινωνία με το στανιό· που ξέρει βιωματικά τα όρια και τους κινδύνους της σχεδιασμένης κοινωνικής μηχανικής· που αναγνωρίζει ότι πιθανόν στην παράδοση - όχι με την έννοια της λαγνείας του παρελθόντος όπως κάνουν οι αντιδραστικοί, αλλά με την έννοια της χρονικής συνέχειας - μπορεί να υπάρχουν πράγματα που δεν κατανοούμε και γι’αυτό δεν πρέπει απερίσκεπτα να αγνοήσουμε. Ο Norberto Bobbio, ο κεντροαριστερός πολιτικός φιλόσοφος που δεν ήθελε να χρησιμοποιεί τους όρους προοδευτικός - συντηρητικός ακριβώς για την επίπλαστη αξιολογική τους φόρτιση, αναγνώριζε στην αστική συντηρητική φιλελεύθερη παράδοση της Ευρώπης αυτό ακριβώς: ότι ποτέ δεν θέλησε να αντιστρέψει κοινωνικές αλλαγές που είχαν κερδηθεί και αποδειχθεί. Αυτό ήταν εμμονή των αντιδραστικών. Οι ενστάσεις της συντηρητικής αυτής παράδοσης ήταν περισσότερο στον ρυθμό και στον τρόπο· και ο ρόλος της στην διαλεκτική της πολιτικής απαραίτητος.
Στην Ελλάδα, για λόγους ιστορικούς που μπορεί κανείς να παρακολουθήσει από τον Εθνικό Διχασμό στον Εμφύλιο, και από αυτόν στην Δικτατορία και στην Μεταπολίτευση, ήταν το πιο φοβικό, αντιδραστικό κομμάτι της κοινωνίας, αυτό με τις αγροτικές καταβολές που κουβάλησε μαζί του από τον κάμπο στα αστικά κέντρα όταν αστικοποιήθηκε βίαια, που οικειοποιήθηκε τον συντηρητικό πολιτικό χώρο. Και αν του αρέσει τόσο πολύ να μιλάει ακόμα για την ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς, δεν είναι παρά για να συγκαλύψει την δική του αντιδραστική και οπισθοδρομική ιδεολογική ηγεμονία επί της αστικής, συντηρητικής, αλλά δυτικής και φιλελεύθερης πολιτικής τάξης. Ο McNeil, ο αμερικανός πολιτικός επιστήμονας που ανέλυσε διεισδυτικά και επί τόπου την μεταμόρφωση της Ελλάδας μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και μέχρι την Δικτατορία, το περιγράφει παραστατικά: ο Εμφύλιος δεν ήταν παρά το ξέσπασμα της διαμάχης ανάμεσα στα χωριά των βουνών και τα χωριά των κάμπων. Ο απόηχος αυτής της προαιώνιας διαμάχης για την σοδειά και την γη, μασκαρεύτηκε σε κομμουνισμό και αντι-κομμουνισμό στον Εμφύλιο, κουβαλήθηκε στα αστικά κέντρα μαζί με τις υπόλοιπες αποσκευές της βίαιης αστικοποίησης - όπως η πελατεία και η πατρωνεία της παλιάς αγροτικής Ελλάδας - και ναρκοθετεί ακόμα το πολιτικό πεδίο. Στην Ελλάδα δεν ήταν μια εργατική τάξη που συγκρούστηκε με μια αστική. Και οι δύο ήταν μειοψηφικές. Ήταν η Ελλάδα του βουνού και η Ελλάδα του κάμπου που ενστερνίστηκαν τις ιδεολογίες για να τις διαμορφώσουν τελικά στις βαλκανικές εκδοχές τους: εξίσου φοβικές, εξίσου κοινωνικά αντιδραστικές, εξίσου οπισθοδρομικές. Και εξίσου κυρίαρχες. Δεν είναι τυχαίο ότι οι επίγονοί τους, ακόμη και σήμερα μιλάνε - εξίσου - για ταγματασφαλίτες και πηγάδες. Αυτή την αφήγηση κληρονόμησαν και με αυτήν νοηματοδοτούν ακόμα το πολιτικό γίγνεσθαι. Αρκούσε για αυτά τα αντιδραστικά μεγάλα άκρα της κοινωνίας μια οικονομική κρίση, για να βγάλει στην επιφάνεια τα διχαστικά χαρακτηριστικά που είχε όπως όπως καλύψει η πατίνα του εξευρωπαϊσμού.
Η Ελλάδα όμως χρειάζεται πια μια σύγχρονη, ευρωπαϊκή, συντηρητική, φιλελεύθερη κεντροδεξιά, όσο χρειάζεται και μια σύγχρονη, ευρωπαϊκή, προοδευτική, σοσιαλδημοκρατική κεντροαριστερά. Μια συντηρητική παράταξη που θα ξέρει ότι συντηρητικός δεν είναι ο αντιδραστικός, που δεν θα είναι ενοχική και φοβική, και που δεν θα έχει ανάγκη να διατρανώνει σε κάθε ευκαιρία τα πιο αντιδραστικά αντανακλαστικά της για να κρύψει την ιδεολογική της ένδεια. Γιατί αυτή η ένδεια δεν την αφορά πια. Έχει πια από καιρό πολλά να την ορίζουν στην Ιστορία: την αποκατάσταση της Δημοκρατίας και την θεμελίωση των θεσμών της στην πιο δύσκολη καμπή· την εθνική συμφιλίωση που τόλμησε - αλλά και πλήρωσε με πραγματικό αίμα· την θέση μας στην Ευρώπη. Και έχει ακόμη πιο πολλά να παλέψει για το μέλλον. Όχι μόνο την έξοδό μας από την χειρότερη περιπέτεια της γενιάς μας. Αλλά και την σοβαρότητα και την μετριοπάθεια μέσα σε μια Ευρώπη που αντιμετωπίζει ιστορικές πολιτικές προκλήσεις και οικονομικά αδιέξοδα· την ανάπτυξη και την επιχειρηματικότητα, αλλά χωρίς ακραίες ανισότητες και ασύμμετρα οικονομικά συμφέροντα· την οικονομική ελευθερία, αλλά με μέριμνα για τους ασθενέστερους. Και μαζί με μια σοβαρή κεντροαριστερά που χρειαζόμαστε εξίσου, τις Ευρωπαϊκές αξίες και την Ευρωπαϊκή πολιτική παράδοση.
Έτσι, δεν της χρειάζεται, δεν της αξίζει, και δεν της πρέπει να αρνείται ούτε το Πολυτεχνείο ούτε οτιδήποτε άλλο έμαθε αταβιστικά να χαρακτηρίζει «αριστερό». Ούτε και να το χαρίζει σε αυτούς που πεισματικά το οικειοποιούνται. Της ανήκει εξίσου ως σύμβολο του πάθους της νέας γενιάς, κάθε νέας γενιάς, για Δημοκρατία, Ελευθερία, Δικαιοσύνη και Αξιοπρέπεια. Αυτά είναι και τα δικά της ιδανικά και με αυτά πρέπει να πορευτεί. Καιρός ν’αφήσουμε την πολιτική του βουνού και του κάμπου σε αυτούς - και αυτές - που τα κουβαλάνε πεισματικά εντός τους. Στα ταξίδια που έρχονται δεν μας χρειάζεται τέτοιο έρμα.
πηγή: athensvoice.gr

Πέμπτη 20 Νοεμβρίου 2014

«Χούντα δεν γνωρίσαμε;» Γνωρίσαμε. (του Μάκη Παπούλια)

(απόσπασμα από μια βιογραφία)

 

Γύρω από το χημείο (του Πανεπιστημίου) στη Σόλωνος και μέχρι τα Εξάρχεια λειτουργούν μπόλικοι εκδοτικοί οίκοι: άλλοι με εκδόσεις αιχμηρές κατά της χούντας και άλλοι όχι. Καθημερινά φυτρώνουν νέα βιβλία και καινούργιοι εκδοτικοί οίκοι. Υδροχόος, Διεθνής Βιβλιοθήκη, Μπάιρον, Μπουκουμάνης, Οδυσσέας, Βέγας, Καστανιώτης, Πορεία, Νέοι Στόχοι, Εκδόσεις 70, Στοχαστής, Βέργος, Ερμείας. Καλύπτουν όλα τα ιδεολογικά ρεύματα και τις αποχρώσεις. Το συγκρότημα Λαμπράκη ξεκινάει με τις εκδόσεις «Ερμής».

Εκδοτική άνοιξη, μοναδική στα χρονικά. Κατά ένα τρόπο ετοίμασε την κατάληψη της Νομικής και την εξέγερση του Πολυτεχνείου. Στην κατάληψη της Νομικής, βάση ανεφοδιασμού, έχουμε τον «Υδροχόο» και τον έμπιστό μας φίλο Τιμόθεο Παπαδόπουλο με την Ελένη Κλάδου, έμπειρη στην «παρανομία», και με πολλούς άλλους. Μαζεύουμε λεφτά και υλικά αντίστασης για το βράδυ των παιδιών στην ταράτσα της Νομικής, φοβόμαστε και τρέμουμε την επέμβαση της Χούντας. Όλο το βράδυ είμαστε απ’ έξω εκατοντάδες συναγωνιστές, δακρυσμένοι και αποφασισμένοι για όλα. Τα συνθήματα «Δημοκρατία», «Ελευθερία», τα τραγούδια του Μίκη, έφταναν σε εμάς και στο λαό της Αθήνας για να επιβεβαιώσουν ότι η Χούντα δεν είναι άτρωτη. Όσοι μέχρι εκείνη τη βραδιά πολέμησαν πραγματικά τη Χούντα, αισθάνονται βαθιά ικανοποίηση από όποιο χώρο κι αν προέρχονται. Την άλλη μέρα και μετά από διαπραγματεύσεις, βγαίνουν οι χιλιάδες φοιτητές της κατάληψης στους γύρω δρόμους, δέχονται επίθεση από την αστυνομία και γίνονται πολλές συλλήψεις.

Ζόρικη η κατάσταση. Η ασφάλεια έχει λυσσάξει, ψάχνει να βρει τις άκρες εκτός φοιτητικού χώρου. Δεν αργεί να στοχοποιήσει τον Υδροχόο και τον Τίμο Παπαδόπουλο. Για να περάσει η μπόρα, όλοι φυλαγόμαστε και ο Τίμος φεύγει για το Άγιο Όρος. Τον ψάχνουν καθημερινά. Με την επιστροφή του μπαίνει η ΕΣΑ στον Υδροχόο και τον μαζεύει μαζί με τον Λευτέρη Κανέλη. Τέσσερις μήνες στο κολαστήριο της ΕΣΑ, σε απόλυτη σιωπή. Ήξερε πολλά, αλλά άντεξε. Έτσι ήταν τότε, χωρίς να το θέλεις γινόσουν ήρωας.

Το καλοκαίρι του ’73 η Χούντα δέχεται το σοβαρότερο μέχρι τότε πλήγμα. Το αντιτορπιλικό «Βέλος», που βρισκόταν σε άσκηση του ΝΑΤΟ στην Ιταλία με τα 36 μέλη του πληρώματος και τον κυβερνήτη Νίκο Παππά, ζητάει και παίρνει πολιτικό άσυλο. Η Χούντα κλονίζεται, ο Παπαδόπουλος «καταργεί» τη μοναρχία και αυτοχρίζεται Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Κάτω από τη γενική πίεση που ασκείται, η Χούντα δίνει γενική αμνηστία στους πολιτικούς κρατούμενους, απονέμει χάρη στον Αλέκο Παναγούλη, ενώ καταργεί και το στρατιωτικό νόμο.

Η Χούντα είναι πελαγωμένη. Οι δυναμικές εκδηλώσεις αντίστασης των φοιτητών τη σπρώχνουν να φορέσει τον «πολιτικό μανδύα». Έτσι δίνεται εντολή σχηματισμού κυβέρνησης στον Σπύρο Μαρκεζίνη, αρχηγό του μικρού κόμματος των Προοδευτικών. Οι φοιτητές διεκδικούν άμεσες εκλογές, αλλά η δοτή κυβέρνηση έρχεται σε ρήξη με το φοιτητικό κίνημα και δεν ικανοποιεί κανένα αίτημά τους. Ένα μήνα άντεξε η κυβέρνηση Μαρκεζίνη. Οι φοιτητές καταλαμβάνουν το Πολυτεχνείο, γρήγορα τους ακολουθούν εργαζόμενοι και μαθητές. Σε πολλές πόλεις της Ελλάδας ξεκινούν καταλήψεις. Ο στρατός ξαναβρίσκει ρόλους, γυρίζουμε πίσω, σκληρότερες διαθέσεις.

«Εδώ Πολυτεχνείο - Εδώ Πολυτεχνείο». Ξεκινάει να λειτουργεί ο ραδιοφωνικός σταθμός των χιλιάδων εξεγερμένων φοιτητών που καλούν το λαό σε γενική απεργία και ανατροπή της Χούντας. Όλη η Ελλάδα κρέμεται από το σταθμό «των ελεύθερων Ελλήνων» και αγωνιά για την εξέλιξη της κατάληψης. Χιλιάδες λαού διαδηλώνουν έξω από το ιστορικό κτίριο. Πέφτουν πυροβολισμοί, η αστυνομία βαράει στο ψαχνό. Τη δεύτερη νύχτα κάνουν την εμφάνισή τους τα πρώτα τανκς. Οι φοιτητές μέσω του σταθμού τους ζητούν φάρμακα και ιατρική βοήθεια. Οι νύχτες είναι άγριες και αιματηρές στο Πολυτεχνείο. Στις 17 Νοεμβρίου του ’73, τα ξημερώματα, ένα τεθωρακισμένο γκρεμίζει την κεντρική πόρτα και μπαίνει στο χώρο. Το σύνθημα για το μακελειό έχει αρχίσει. Η εξέγερση περνάει από ξύλο, γκλοπιές, δολοφονίες, συλλήψεις. Μέχρι της 2 π.μ. μένουμε με τον Δημήτρη Σαπρανίδη στην πόρτα. Οι σφαίρες πέφτουν βροχή. Σηκωτό με πήρε να φύγουμε και καλά έκανε, ήταν έμπειρος στις διαδηλώσεις και κατάλαβε από νωρίς ότι έπεφταν σφαίρες. Την άλλη μέρα ο Παπαδόπουλος επαναφέρει το στρατιωτικό νόμο.

Με τον Μαρκεζίνη είχα βγάλει διαβατήριο. Ταξίδεψα λίγες μέρες μετά το Πολυτεχνείο για Αγγλία, να γλιτώσω καινούργιες περιπέτειες και να συναντήσω τον αδερφό μου και τη νύφη μου και ό,τι άλλο φέρνει ένα ταξίδι στην Ευρώπη. Έχουμε 5 χρόνια να ειδωθούμε με τον Μίμη και τη Λίτσα. Πάω στην Οξφόρδη και τους βρίσκω πολύ καλά, σε φοιτητικό ξενώνα. Ζεστή ατμόσφαιρα, πολλή συγκίνηση και μνήμες με πολύ κρασί να μας τυραννούν όλο το βράδυ. Νομική, Πολυτεχνείο, βασανιστήρια, φυλακές, εξορίες, στρατός. Και τι δεν είπαμε σ’ αυτή τη μοναδική συνάντηση. Ασταμάτητη κουβέντα για οικογενειακά, προσωπικά, πολιτικά, για τις μάνες μας και τους συμπεθέρους, για τον Νικόλα και τα λογοδοσίματά του. Ιστορίες όμορφες και κουτσομπολιό μέχρι πρωίας. Την άλλη μέρα, με τον Μίμη στο Λονδίνο, στην πορεία διαμαρτυρίας για το έγκλημα της Χούντας στο Πολυτεχνείο. Όλοι να με ρωτούν για τους νεκρούς, για τους κρυμμένους, για τις συλλήψεις, για το κλίμα που επικρατεί και τις εξελίξεις. Ποιος μπορούσε να κάνει προβλέψεις για το χουντικό καθεστώς; Την άλλη μέρα κιόλας, έχουμε ανατροπή του Παπαδόπουλου από τον επικεφαλή της ΕΣΑ, Ταξίαρχο Δημήτρη Ιωαννίδη, που διορίζει Πρόεδρο Δημοκρατίας τον Φαίδωνα Γκιζίκη και πρωθυπουργό τον Αδαμάντιο Ανδρουτσόπουλο. Άκρως επικίνδυνες φαιδρότητες.

Εφτά μήνες χρειάστηκε η καινούργια Χούντα για να εγκληματήσει και στην Κύπρο. Πρώτος στόχος ο Μακάριος: ανατρέπεται με πραξικόπημα, αλλά καταφέρνει να γλιτώσει. Από ραδιοφώνου απευθύνεται στον Κυπριακό λαό: «Γνώριμη είναι η φωνή που ακούς. Γνωρίζεις ποιος σου ομιλεί. Είμαι ο Μακάριος. Είμαι εκείνος τον οποίον συ εξέλεξες διά να είναι ηγέτης σου. Δεν είμαι νεκρός, όπως η χούντα των Αθηνών και οι εδώ εκπρόσωποί της θα ήθελαν. Είμαι ζωντανός. Και είμαι μαζί σου, συναγωνιστής και σημαιοφόρος εις τον κοινόν αγώνα. Το πραξικόπημα της χούντας απέτυχε. Εγώ ήμουν ο στόχος της χούντας και εφόσον εγώ ζω, η χούντα εις την Κύπρον δεν θα περάσει. Ο Κυπριακός Ελληνισμός δεν ανέχεται πραξικοπήματα και δικτατορίες». Οι Τούρκοι καιροφυλακτούν, πιάνουν την ευκαιρία και εισβάλλουν στο βόρειο τμήμα του νησιού. Σε 20 μέρες ολοκληρώνουν, με δεύτερη εισβολή, την κατοχή τους στην Κύπρο. Ο διαμελισμός του νησιού υλοποιείται σε γνώση του Χένρι Κίσινγκερ, υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ.

Στην Αθήνα, οι στρατηγοί σε αδιέξοδο αυτοδιαλύονται και γελοιοποιούνται. Αποφασίζουν να παραδώσουν την εξουσία στους πολιτικούς, στις 24 Ιουλίου1974. Με μεσολάβηση του Ευάγγελου Αβέρωφ, επιστρέφει ο Κωνσταντίνος Καραμανλής στην Ελλάδα. Τέλος η Χούντα, τέλος τα εφτά χρόνια «στο γύψο», αυτοδιαλύθηκε η «επανάσταση» των συνταγματαρχών και η Ελλάς των Ελλήνων χριστιανών. Ο λαός στους δρόμους, πανηγύρι Δημοκρατίας. Οι φωνές, οι αγκαλιές, η χαρά γεμίζουν το λαό που ξεχύνεται στους δρόμους να γιορτάσει το εξευτελιστικό τέλος και την αλαζονεία της Χούντας. Πολλή συγκίνηση, κλάμα, αλλά και άγρια χαρά για το τέλος άλλης μιας μακρόχρονης περιπέτειας για την πατρίδα μας. Όταν καταλύθηκε η δημοκρατία και οι υπερπατριώτες συνταγματάρχες εδραίωσαν τη δικτατορία με τα τανκς, νόμισαν πως έχουν εύκολο δρόμο. Βέβαια, δεν συνάντησαν ουσιαστική αντίσταση από τον ελληνικό λαό και στη πορεία πίστεψαν ότι τον έχουν και μαζί τους, και μπορεί να τον είχαν. Πόσες αυταπάτες, βεβαιότητες, ελπίδες (ιδιαίτερα στους νέους μόνιμους αξιωματικούς) τράφηκαν εκείνον τον καιρό του μίσους κατά των δημοκρατικών θεσμών, κατά των πολιτικών, κατά της αριστεράς; Απέναντι στο αρχικό δρομολόγιο της Δικτατορίας τον Απρίλιο του ’67, στάθηκαν αντίθετοι οι χιλιάδες εξόριστοι (κυρίως από την αριστερά), οι εκατοντάδες παράνομοι και μια φούχτα αμετανόητοι «τυφεκιοφόροι του εχθρού». Εκεί που υπηρετούσαν τη στρατιωτική τους θητεία έμοιαζαν γραφικοί, αφού τα έβαζαν με την παντοκρατορία του στρατού.

Μόνιμους αξιωματικούς και βασανιστές από τον καιρό της Χούντας και της στρατιωτικής μου θητείας δεν συνάντησα ποτέ κανέναν, ούτε ήθελα να συναντήσω. Φαντάρους αρκετούς, φίλους περισσότερους, βασανιστές, μόνο ένα δειλό ανθρωπάκι από το Γεντί Κουλέ, τον Ιορδάνη Καλατζίδη. Τον βρήκα στην τύχη. Πήγα πάνω του, να τον πατήσω με τ’ αυτοκίνητο. «Κορνάρουνε, κύριε», η φωνή του μέσα στ’ αυτιά μου. Του έριξα δυο-τρεις κλοτσιές, με γνώρισε, τρομοκρατήθηκε, μυξόκλαψε. Θλιβερό υποκείμενο, τον άφησα να φύγει.

Φυσικά οι νέοι που έζησαν τη δικτατορία και αγωνίστηκαν για να την ανατρέψουν, δεν κατέλυσαν το αστικό καθεστώς. Άφησαν όμως πίσω τους, σαν οιονεί κληρονομιά, έναν άλλο τρόπο ζωής: λιγότερη υποκρισία, πιο ελεύθερες σχέσεις μεταξύ των δύο φύλων και βέβαια ουσιαστικότερες διεκδικήσεις. Σίγουρα, ο αγώνας εκείνης της εποχής, 40 χρόνια μετά είναι ανεκπλήρωτος. Ζούμε μια παρατεταμένη δημοκρατία και αυτό είναι πολύ σημαντικό και πολύ καλό, αλλά αυτή η δημοκρατία δεν απέκτησε ποτέ τo οικονομικό και κοινωνικό περιεχόμενο στo οποίο είχαν ελπίσει οι νέοι. Ζούμε σε μια πανέμορφη μεσογειακή χώρα, όπου η ζωή είναι ακόμη σε ανθρώπινα μέτρα και έχει ευκαιρίες χρυσές, αλλά ανεκμετάλλευτες. Αναρωτιέμαι συχνά γιατί οι Έλληνες αφήνουν τα πολιτικά πράγματα να οδηγούνται σε αδιέξοδο, σε αγεφύρωτες πολώσεις, ήττες και καταστροφές και μετά, αφού σπάσουν τα σκοινιά που τραβούν με μανία και πέσουν όλοι κάτω, αρχίζουν και πάλι από την αρχή.

Έτσι λοιπόν, από τη δικτατορία στη δημοκρατία, όλες οι πολιτικές δυνάμεις συμφώνησαν σ’ ένα θεμελιώδη στόχο: στην επίτευξη εθνικής ενότητας. Μετά από έξι δεκαετίες διχασμών και εμφυλίων, που τραυμάτισαν θανάσιμα τον κοινοβουλευτισμό και την πίστη στη δημοκρατία, η διαμόρφωση ευρύτατων κοινωνικοπολιτικών συναινέσεων αναγνωρίστηκε σαν προϋπόθεση, για να στεριώσουν γνήσιοι δημοκρατικοί θεσμοί. Η κυβέρνηση Καραμανλή των 70 ημερών όφειλε με γρήγορες κινήσεις να αντιμετωπίσει την εθνική κρίση στη Κύπρο, να ανατρέψει το καταπιεστικό και αυθαίρετο σύστημα διακυβέρνησης της Χούντας (που συνέχιζε να απειλεί με εκτροπή) και να προετοιμάσει γνήσιες εκλογές. Το κατόρθωσε με γρήγορες και αποτελεσματικές κινήσεις. Με τη νομιμοποίηση του κομμουνιστικού κόμματος, έγινε ένα βήμα μεγάλης σημασίας στο δρόμο της αποκατάστασης των πολιτικών ελευθεριών.

Στις 24/11/1974, στην πρώτη επέτειο του Πολυτεχνείου, στον πρώτο εορτασμό της εξέγερσης, χιλιάδες λαού, ένα πολύβουο πλήθος να πορεύεται με τις ώρες. Δυο λέξεις με εξέφραζαν: «στοχασμός και απόδοση τιμής». Στις κατοπινές πορείες δεν συμμετείχα. Κάποια πράγματα που σφράγισαν τη ζωή μου προτίμησα να τα «φυλακίσω» μέσα μου. Mε νωπό ακόμα το εκλογικό αποτέλεσμα, στις 8 Δεκεμβρίου 1974 γίνεται δημοψήφισμα για το βασιλιά. Η υπερψήφιση της αβασίλευτης Δημοκρατίας από το 69% του ελληνικού λαού, έστειλε το άμυαλο παιδαρέλι, τον Κωνσταντίνο, στα σκουπίδια της Ιστορίας. Ευτυχές γεγονός.

πηγή: athensvoice.gr